E5S6. I swear it's hard to think, it's hard to breathe when you're in the air I try to run, but you're everywhere I go.

Music on

VICTORIA

19 maj, niedziela

            Po rozmowie z Americą dopada mnie chwilowa nostalgia. Od początku powstania The Fame, od momentu kiedy nasza przyjaźń rozkwitła na dobre, zawsze ale to zawsze spędzałyśmy nasze urodziny wspólnie. A teraz, drugi rok z rzędu jesteśmy w zupełnie innych miejscach, w zupełnie innych sytuacjach życiowych. Biorąc to wszystko pod jeden mianownik, to jesteśmy teraz już zupełnie innymi kobietami.

            I choć pragnęłam ten dzień spędzić przy boku Carter, pijąc bezalkoholowego szampana, jestem w mojej ulubionej kawiarni gdzie poznałam Blue, która jest moją towarzyszką dzisiejszego popołudnia.

 - Więc mówisz, że Twoja siostra odnalazła Cię po latach, totalnie się zaprzyjaźniłyście, a później zmarła? - ciemnowłosa powtarza moje słowa, skracając historię do jednego zdania. Podnosi kubek z kawą do ust, by wziąć długiego łyka kofeinowego napoju - To... przykro mi z powodu Twojej siostry, ale taka historia nie zdarza się na co dzień.

 - Czasami sama nie mogę uwierzyć, że ona tu była. Znałyśmy się tak krótko, że... że czasami boję się, iż sobie ją wymyśliłam.

 - A jak radzisz sobie z jej stratą?

            Myśl Blue mnie zaskakuje, ale już dawno nikt nie zadał mi tak trafnego pytania. Właściwie, jak sobie radzę?

            Szczerze to ogóle sobie nie radzę. Przeprowadzałam się do nowego miasta, z osobą za którą wyszłam za mąż, chociaż jedynymi uczuciami jakimi go darzę jest co najwyżej krzta sympatii. Siedzę godzinami wpatrując się w okno, bezczynnie tracąc cenny czas. Krzątam się z kąta w kąt, w poszukiwaniu inspiracji, odrobiny chęci, czegokolwiek co pozwoli mi ruszyć do przodu. Ale jedyne co widzę, to białe, zimne ściany i niezadowolona mina mojego męża.

 - Jesteś artystką prawda? - Blue pochyla się w moją stronę. W kąciku jest ust czai się uśmieszek - Wybacz, ale zrobiłam mały research - macha niedbale ręką - Skoro całe życie tworzysz, to czemu nie zaczniesz robić czegoś twórczego by zwalczyć tą czerń która Cię otacza?

            Blue badawczo przygląda się mojej twarzy, ruchem dłoni zaznaczając przestrzeń wokół mnie, czekając na jakąkolwiek reakcję.

 - Ja… ja nie wiem czy jeszcze potrafię.

 - A próbowałaś, czy całą energię traciłaś na budowaniu niechęci do męża i przeżywaniu straty siostry?

 - Ja… - odbiera mi mowę. Znam Blue Simmons tak krótko, a tak szybko zdążyła mnie przejrzeć. Zasycha mi w gardle, popijam więc herbatę miętową, którą wcześniej zamówiłam. Odkładam kubek, również przysuwając się w stronę ciemnoskórej kobiety.

 - Jak udało Ci się rozłożyć mój smutek na części pierwsze w tak krótkim czasie? - pytam z niedowierzaniem.

 - Victorio - wyciąga dłoń, by zakryć moją w ciepłym geście - Wydaje Ci się, że jesteś schowana pod grubą skorupą bezpieczeństwa, który budowałaś przez całą swoją karierę. Ale tak bardzo się ylisz. Tak naprawdę jesteś naga i bezbronna, a jedyne czego teraz potrzebujesz to ochrony - ściska moją dłoń - Tą ochronę możesz zapewnić sobie sama, ale potrzebujesz celu. I odrobinki pewności siebie.

 - O czym myślisz, Blue?

 - Zamieniaj się w słuch, bo mam pewien pomysł.

20 maj, poniedziałek

            Książka dla dzieci. Właśnie to był pomysł Blue. Kiedy mi go wczoraj przedstawiła, oniemiałam. Ja i pisanie książek? I to dla dzieci?

            Niedorzeczność, jeszcze wczoraj to słowo kołatało się w mojej głowie, odbijając głuchym echem. Jednak dziś, dziś mogłabym po prostu spróbować i przy odrobinie zapału i stanowczości naprawdę coś stworzyć.

 - I wtedy Blue zaproponowała mi napisanie książki - popijam kawę, z ekscytacją opowiadając Charlesowi o wczorajszym spotkaniu z Blue. Mężczyzna spogląda na mnie znad otwartej gazety, którą właśnie czyta.

 - Ale Ty nie masz żadnego doświadczenia - stwierdza - Jak Twoja znajoma Blue wyobraża sobie, że napiszesz książkę?

            Mrugam oczami rozczarowana jego słowami, usiłując się nie rozpłakać. Nie wierzę, swoim własnym uszom.

 - Nie mówisz poważnie, prawda?

 - Mówię całkiem poważnie - składa gazetę w pół. Odkłada ją na blat kuchennego stołu - Victoria, moim zdaniem musisz skupić się na czymś co znasz. Co nie wychodzi teraz po za Twoją strefę komfortu.

 - Charles, bredzisz - kwestionuję jego słowa w jedyny znany mi sposób, agresją - Może właśnie wyjście z mojej strefy komfortu może mi pomóc - unoszę głos, ale mina Charlesa jest niewzruszona. Emocje rozsadzają mnie od środka i kiedy rzucam kubkiem wypełnionym kawą, o podłogę patrząc jak ciemna ciecz rozbryzguje się po całej kuchni, czuję natychmiastową ulgę. Ale potem spoglądam na rozdrażnioną twarz Charlesa, a równowaga którą na chwilę przywróciłam odparowuje w nicość.

            Obracam się na pięcie, opuszczając kuchnię.

 - Jesteś nie do zniesienia Victoria! - krzyczy za mną, ale jedyne co teraz mogę robić to osunąć się na podłogę w łazience i płakać i płakać.

21 maj, wtorek

            Jest to pierwsze oficjalne wyjście od momentu kiedy zamieszkaliśmy w Norwegii. Od momentu naszej wczorajszej kłótni praktycznie nie zamieniliśmy słowa. Teraz, kiedy znajdujemy się wśród jego znajomych, budujemy wokół siebie otoczkę szczęśliwego małżeństwa.

            Mam dość, ale przywołuję na twarz serdeczny uśmiech.

 - George, to jest moja żona, Victoria - Charles przedstawia mnie, a wysoki, przystojny mężczyzna wyciąga dłoń w moją stronę.

 - Miło mi Cię poznać, Victorio. Wiele o Tobie słyszałem.

 - Ja również - do naszej rozmowy wtrąca szczupła brunetka. Nie mam nawet okazji wymienić życzliwości z Georgem, ponieważ ściska mnie mocno, zupełnie jakbyśmy się znały od lat - Jestem Sigrid. George to mój mąż.

 - Cudownie - mówię, rozciągając usta w wymuszonym uśmiechu. Kobieta odsuwa się ode mnie, nadal ściskając moje ramiona.

 - Tak jakby jesteśmy fanami - Sigrid mówi trochę zbyt głośno i piskliwie. Irytuje mnie.

 - Tak?

 - Oczywiście - Sigrid odpowiada od razu - Nie mogłam doczekać się tego eventu, od kiedy Charles powiedział nam, że dziś tu będziesz. Jestem tak bardzo podekscytowana, że poznałam tak popularną osobę! - kobieta dotyka ramienia mojego męża, żartobliwie go podszczypując.

 - Świetnie - komentuję krótko, odwracając się w stronę bruneta - Czy mogę Cię prosić na chwilę?

            Charles wylewnie żegna się z małżeństwem, a ja stoję obok czekając, aż ta szopka dobiegnie końca. Idziemy w stronę toalet, gdzieś gdzie nie kręci się tyle ludzi. Wściekła obracam się w jego stronę. Mam zaciśniętą szczękę i pięści.

 - Jesteśmy fanami? Serio?

 - O co Ci chodzi? - Charles rozgląda się, wokół siebie, badając czy nikt nie widzi tego, że zaraz wybuchnie między nami kolejna kłótnia.

 - Sigrid bardzo chciała Cię poznać - przyznaje.

 - To dlatego tu jestem? Bo Sigrid chciała mnie poznać?

 - Victoria, nie szukaj dziury w całym - dłoń Charlesa obejmuje moje przed ramię - I tak musiałabyś przyjść na to przyjęcie. Jesteś moją żoną.

 - Po pierwsze, ja nic nie muszę - syczę - Po drugie, mam dość bycia Two…

 - O! Tu jesteście! - piskliwy głos Sigrid przecina ciężkie powietrze. Oddycham boleśnie, wyrywając moją rękę z uścisku Charlesa.

 - Tak, jesteśmy - mężczyzna uśmiecha się radośnie w stronę kobiety, zmieniając swój humor o 180 stopni. Gratuluję mu w myślach umiejętności aktorskich - Zaraz do was dołączymy.

 - Zdobyłam najlepsze wino!

            Sigrid unosi rękę, machając butelką w powietrzu.

 - Czas na toast - kontynuuje, a ja z niedowierzaniem prycham pod nosem. Muszę stąd jak najszybciej wyjść. Uciec.

 - Na mnie już czas, źle się czuję - robię krok w tył, prawie wpadając na stojącą tuż za mną ozdobną palmę - Bawcie się dobrze.

 - Ale Victoria! Zostań z nami jeszcze - Charles milczy, ale Sigrid nieustępliwie próbuje mnie zatrzymać.

 - Do zobaczenia - mówię przez zaciśnięte zęby, prawie biegnąc.

            Potrzebuję świeżego powietrza. Potrzebuję wolności.

22 maj, środa

            Znów spaliśmy w osobnych pokojach. Charles wrócił praktycznie nad ranem, totalnie zlany w trupa. Znalazłam go na kanapie śpiącego w odpiętej koszuli i samych bokserkach, z jedną skarpetką w połowie naciągniętą na lewą stopę.

            Spoglądam na niego z góry. Chociaż pochrapuje i cuchnie od niego alkoholem, nadal uważam go za przystojnego mężczyznę. Kiedy się poznaliśmy, był tak ciepły. Był jak włączona ciemną nocą lampa, a ja byłam ćmą, która potrzebowała blasku i źródła światła.

            Charles był ze mną, kiedy umierała Everly i nigdy mu tego nie zapomnę.

            Ale nasze małżeństwo totalnie go zepsuło. Z dobrodusznego, pełnego zapału młodego mężczyzny, zamienił się w pogardliwego, męża Victorii Santangel, pozbawionego werwy i radości życia.

 - Charles - szturcham go w ramię, ale nic to nie daje. Sen w jakim jest pogrążony jest głęboki i mocny - Charles, wstawaj. Dziś jest taki piękny dzień.

            Spoglądam za okno, gdzie do pomieszczenia wlewają się wiosenne promienie słońca.

 - Charles… idę do sklepu, chcesz coś? - ponawiam próbę kontaktu z mężem, ale na marne. Charles obraca się tylko na lewy bok, mamrocząc coś pod nosem.

 - Zo…sztaw… ją… - nachylam się bliżej, by zrozumieć co mówi - ona…koc…chaaaa...zosztaw…

            Mrugam kilkukrotnie oczami, z niepokojem spoglądając na Charlesa. Nie wierzę własnym uszom. Bo doskonale domyślam się kto pojawił się w jego snach. Niall. Żołądek ściska mi się nieprzyjemnie, kiedy uświadamiam sobie prawdę, tak bolesną, że prawie znów nie wybucham płaczem.

            To nim chciałabym opiekować się kiedy zabalowałby z kumplami. To dla niego chodziłabym z radością do sklepu, kupowała ulubione przekąski. Dla niego chciałabym…

 - Victoria? - Charles budzi się nagle ze snu, jęcząc i sapiąc. Przez myśli o Niallu zupełnie straciłam poczucie czasu - Co się dzieje?

 - Masz kaca - stwierdzam wracając do rzeczywistości. Krzyżuję ręce na piersi. W spowolnionym tempie i z dużą trudnością, Charles siada na kanapie. Wygląda jak góra nieszczęścia.

 - Idę do sklepu, chcesz coś? - pytam. Charles kiwa przecząco głową. Spogląda na mnie z dołu.

 - Chcę tylko świętego spokoju - wypowiada te słowa takim tonem, że trafiają we mnie jak milion małych odłamków szkła, które ranią moją skórę.

            Charles z trudem podnosi się z kanapy i powłócząc nogami, opuszcza salon.

            Odprowadzam go wzrokiem, z rozczarowaniem obracam się na pięcie.

            To małżeństwo to koszmar.

            To musi się skończyć. Nie, cofam. To cholerne małżeństwo nigdy nie powinno się zacząć.

23 maj, czwartek

 - I jak? Ta może być? - przyciągam do siebie błyszczącą, mini sukienkę. Blue patrzy na mnie zachwycona, a jej mina jest jednoznaczna.

 - Victoria, jest idealna!

 - Świetnie - zrzucam z siebie szlafrok, by założyć to cacko - Co to za impreza?

 - Moi serdeczni przyjaciele obchodzą pierwszą rocznicę ślubu. W dniu ślubu stwierdzili, że jeśli wytrzymają 365 dni bez kłótni, zorganizują mega party i chyba im się udało, skoro Cię tam wyciągam.

            Śmieje się z serdecznością. Fantazja niektórych ludzi mnie zaskakuje. Ale w tym przypadku zaskakuje mnie coś jeszcze. Jakim cudem wytrzymali bez ani jednej kłótni przez okrągły rok? Ja jestem po ślubie kilka krótkich miesięcy, a zaliczyłam ich tyle, że nie dałoby się zliczyć.

 - Jak udało im się nigdy nie pokłócić? - siadam na brzegu łóżka, wciągając na nogi czarne pończochy.

 - Frankie bardzo kocha Addison.

 - Myślisz, że to jedyny powód dla którego się nigdy nie kłócili? Miłość?

 - Szczerze, nie mam pojęcia - Blue wzrusza ramionami. W dłoni trzyma jedną z moich sukienek, bawiąc się jej materiałem - Może Ty mi powiesz?

            Unoszę głowę, by zauważyć, że nie jesteśmy w pokoju same. W progu stoi Charles z opuszczonymi wzdłuż ciała rękoma.

 - Właśnie, Victoria - zadaje pytanie, spoglądając to na mnie, to na Blue - Może powiesz nam, czy miłość w małżeństwie powoduje brak kłótni?

            Zamieram, dosłownie straciłam język w gębie.

 - Podsłuchujesz nas?

 - Nie - odpowiada od razu - Szedłem do łazienki, kiedy usłyszałem waszą wymianę zdań.

 - Może zmieńmy temat? - Blue wtrąca się nietęgim głosem, ale od razu zostaje spiorunowana wzrokiem Charlesa.

 - Wydaje mi się - mój mąż stwierdza opryskliwie - Że, doskonale znasz odpowiedź na to pytanie Victoria.

            Znam, tak dobrze je znam, że nie potrafię wypowiedzieć go na głos. Milczę, milczę tak długo, aż Charles znów znika.

            Nie widzę go przez resztę wieczoru.

24 maj, piątek

            Blue przegląda moje pierwsze notatki. Mimo przykrych słów Charlesa, postanowiłam spróbować. Nie mam zamiaru korzystać z jego rad. Muszę sama decydować o tym co będzie dla mnie najlepsze, dla mnie i mojej przyszłości.

            Niecierpliwie tupię stopami, doprowadzając tym Blue do szewskiej pasji.

 - I jak?

 - Musimy nad tym popracować - stwierdza - Ale widzę tu pewien potencjał. Podoba mi się muzyczny wątek.

 - Jestem związana z muzyką od zawsze, nie mogło tu tego zabraknąć.

 - Wróżka Erly - wygląda na zaintrygowaną - Twoja siostra była inspiracją?

 - Tak - odpowiadam - Chciałabym, żeby wygląd wróżki trochę odwzorowywał jej wygląd. Krótkie blond włosy, duże zielone oczy.

            Zamyślam się na chwilę, odtwarzając w głowie dziewczęcą twarz Everly. Moja siostra była piękną kobietą.

 - Erly musi potrafić ożywiać rzeczy. Co to tym sądzisz? - mrugam szybko oczami, żegnając napływające łzy - Everly była dla mnie cudem, chciałabym, żeby dzieciaki traktowały Erly tak samo.

 - Victoria, myślę… - uśmiecha się szeroko - Myślę, że to będzie naprawdę dobra książka. Pozwoli Ci się oczyścić... Wiesz, mnie też kiedyś pisanie bardzo pomogło. Mój kilka starszy brat dziesięć lat temu utonął na jednym ze spływów kajakowych, na które tak bardzo kochał jeździć. Długo nie mogłam pozbierać się z życiem po jego odejściu.

            Uśmiech znika z jej twarzy. Od razu pojawia się tęsknota.

 - Byłam taka jak Ty. Tkwiłam w związku z chłopakiem, który nie potrafił mnie odpowiednio wesprzeć. Mieszkałam w maleńkiej mieścince na południu Norwegii, nienawidziłam tam wszystkiego włączając w to pracy i malutkiego pokoiku w którym pomieszkałam. A potem napisałam książkę. Rzuciłam tego chłopaka. Przeprowadziłam się do Oslo. I mam najlepszą pracę na świecie.

            Spogląda na mnie, dodając mi wiele otuchy swoimi słowami.

 - Spróbuj a sama się przekonasz - mówi tajemniczo, odkładając na blat moje notatki - A teraz powiedz jak Charles?

 - Normalnie - wzruszam ramionami, wygodnie rozsiadając się na kanapie - Nie odzywamy się do siebie.

 - Może to i lepiej - Blue przygryza wargę, jakby bała się, że może zranić moją i tak kruchą psychikę - Bo rozmowy i tak średnio wam wychodzą.

            Nie odpowiadam, przyznając jej rację. Siedzimy przez chwilę w ciszy pogrążone we własnych myślach, kiedy słyszymy trzaski i szumy z korytarza.

 - Sprawdzę co się tam dzieje, ok? - wstaję, kierując się do przedsionka. Charles w pełni ubrany, szuka czegoś po kieszeniach kurtki - Gdzieś się wybierasz?

            Odpowiada mi milczenie.

 - Nie masz zamiaru powiedzieć mi gdzie wychodzisz? - naciskam, ale jedyną odpowiedzią jest ignorowanie mnie.

 - Świetnie - unoszę głos, łapiąc Charlesa pod rękę i zmuszam go by na mnie spojrzał - Świetnie. Idź.

 - Idę - kości szczęki ostro zarysowują się na jego żuchwie - Idę i nie mam zamiaru dziś tutaj wracać. Baw się dobrze, Victorio.

            Patrzymy na siebie przez chwilę, oddychając ciężko.

            Żegnam go bez słowa, spoglądając na jego plecy, znikające za drzwiami.

            To właśnie w tej chwili, po raz pierwszy pomyślałam o rozwodzie.

25 maj, sobota

            Słońce muska moją skórę, oblewając ją ciepłem jakiego od dawna potrzebowałam. Jest sobota i w końcu mam czas tylko dla siebie. Mam zamiar dokładnie się porozciągać i poćwiczyć trochę pilates. Moje ciało potrzebuje ćwiczeń. Przez to wszystko co się ostatnio działo, totalnie zaniedbałam swoje zdrowie fizyczne.

            Kończę ostatni interwał rozciągający mięśnie, kiedy odzywa się mój telefon. Połączenie FaceTime. Biorę łyk wody, wciągam na siebie sweterek i siadam na bujanym fotelu ogrodowym.

            Połączenie jest od Nialla, co mnie zarazem zaskakuje, cieszy i przeraża. Cholera... Nie mieliśmy ze sobą kontaktu od kiedy wyszłam za mąż.

 - Hej - poprawiam szybko włosy - Co tam?

            Twarz Horana uśmiecha się do mnie z wyświetlacza. Ciepło oraz spokój zalewają moje ciało. Nie sądziłam, że to właśnie jego osoby potrzebuje by czuć się tak dobrze.

 - Vick - widzę jego białe zęby, w szerokim uśmiechu i nie potrafię powstrzymać się by także tego nie zrobić - Przeszkodziłem Ci w czymś?

 - Nie… to znaczy trochę - przyznaję - Ćwiczyłam.

            Niall zmienia pozycję na pół leżącą. Spogląda przez chwilę gdzieś w dal, ale po sekundzie do mnie wraca.

 - Co u Ciebie?

 - Chcesz prawdy, czy wersji, którą sprzedaję wszystkim wokół? - pytam.

 - Lubię w Tobie szczerość, więc jak myślisz? - bierze telefon w drugą rękę, więc słyszę lekki zgrzyt - Wiem, że dawno nie rozmawialiśmy i może być teraz trochę dziwnie… ale mnie możesz powiedzieć wszystko.
            Wzdycham głęboko.

 - Jestem nieszczęśliwa, Niall. Tutaj. Z nim.

            Mina Niall'a tężeje. Czuje wyrzuty sumienia po słowach które wypowiedziałam, ale Niall nie potrzebuje karmić się moimi kłamstwami.

 - Małżeństwo potrafi rozczarować.

 - To takie dziwne, że… - nie kończę, nie muszę. Wiem, że Niall wie.

            To dziwne oraz niedorzeczne, że jesteśmy małżonkami innych ludzi. Wiem, że powinno być inaczej. To Niall powinien być moim mężem.

 - Tęsknię za Tobą, Victoria - Horan przerywa ciszę. Łzy napływają mi do oczu, ale już nie boję się płakać.

 - Ja za Tobą t… - nie jest dane mi skończyć, bo przerywa mi odgłos zatrzaskujących drzwi frontowych - Charles wrócił. Muszę kończyć.

 - Jasne - Niall odpowiada, ale cały czas pozostajemy w połączeniu.

 - Victoria?! - głos mojego męża rozchodzi się po pomieszczeniach w domu. Daję mu znać, że jestem na zewnątrz.

            Po chwili pojawia się na ogrodzie, z podpuchniętymi oczami, w ubraniach które miał na sobie wczorajszego wieczoru.

 - Co robisz? - zadaje pytanie. Zanim mu odpowiadam, wstaję z fotela i zaczynam sprzątać matę, na śmierć zapominając o Niall'u po drugiej stronie telefonu.

 - Co się dzieje, Victoria?

            Głos Niall'a rozbrzmiewa z głośników. Kończę połączenie, nerwowo stukając palcem w ekran. Podnoszę głowę by spojrzeć na Charlesa.

 - Jasne, to on, prawda? - prycha - Jestem po za domem przez jedną cholerną noc i nagle przypominasz sobie o nim?

 - To nie tak, Charles - marszczę brwi - To była przyjacielska rozmowa.

            Ramiona Charlesa opadają nisko.

 - Ty nadal go kochasz, prawda? - mówi z pogardą - W dodatku, pewnie nigdy nie przestałaś!

            Widziałam Charlesa wkurzonego, ale nie aż tak. I kiedy mówi to wszystko, coś we mnie pęka i wiem, że zbliża się nieuniknione. Więc mówię, coś co od dawna leżało mi na sercu. Coś co każdy z nas wiedział od samego początku, a i tak weszliśmy w to małżeństwo z totalną premedytacją.

            Jestem szczera ze sobą i Charlesem tak jak nigdy wcześniej.

 - Tak, masz rację - rozkładam ramiona, w poddawanym geście - Kocham go i nigdy nie przestałam.

            Robię pauzę, przed nieuniknionym.

 - Tak jak Ciebie nigdy nie potrafiłam, nie będę potrafić i nie chcę pokochać.

            Rozpadamy się. 

            Albo i już się rozpadliśmy. 

            Może nigdy nas nie było?

E4S6.In New York, concrete jungle where dreams are made of, there's nothing you can't do, now you're in New York.

AMERICA

Music on

Nowy York to najludniejsze i najbardziej multikulturowe miejsce na ziemi. Światowe centrum biznesu, mody, technologi, rozrywki i sztuki. Nazywany również stolicą świata, co dopiero teraz wydaje mi się oczywiste. Monumentalne wieżowce to niewątpliwie znak rozpoznawczy tego wspaniałego miasta i niewątpliwie powód, dla którego ogląda się go z głową zadartą wysoko. 

I choć przyznaję, w świetle dnia nie jest tak kolorowo jakby się mogło wydawać - tłumy ludzi, trąbiący w korkach kierowcy oraz przechodnie, którzy wchodzą prosto pod koła ich samochodów bo światła sygnalizacji zmieniają się z prędkością abolutnie nieoczywistą. Gwar rozmów w najbardziej egzotycznych miejscach, siwy dym noszący się z chodnikowych kominów czy wszechobecne bilbordy, które są liczniejsze niż amerykańskie flagi w innych częściach kraju. Jest mnóstwo powodów, które sprawiają, że łatwo można znienawidzić Nowy York. 

Ale kiedy przechadzam się tymi ulicami nocą, kiedy jeszcze kilka godzin temu miały miejsce te wszystkie mniej lub bardziej denerwujące sytuacje, po prostu nie da się przejść obojętnie. Spoglądam na miejsce rozgwieżdżone milionem i jednym światłem. Na miasto, które nie śpi, choć dawno zapadł już zmrok. Ono nigdy nie kładzie się do snu, bo tak samo jak bijące serce, pompuje życiodajną krew do każdej komórki ciała. 

Nowy York to nie tylko Statua Wolności, która w rzeczywistości jest o wiele mniejsza niż na zdjęciach. To również nie tylko królujący nad miastem Empire State Building czy ogromny Central Park. To miasto tworzą przede wszystkim budujący szczególną atmosferę ludzie oraz wolność, którą można poczuć i zobaczyć, obserwując na przykład styl ubierania się mieszkańców, zerkając na szczęśliwych turystów robiących sobie zdjęcie dosłownie na tle wszystkiego czy podziwiając miejscowych grajków na każdym rogu centralnych ulic. 

I to, co zdążyłam zobaczyć przez ten niecały skromny miesiąc mieszkania w tej fantazyjnej dżungli to tylko garstka tego, co mogę jeszcze zobaczyć. Zwykle potrzeba kilku dni, aby zwiedzić najważniejsze miejsca i atrakcje większego świata. Niezbędne są tygodnie, aby poznać, jak funkcjonuje, i miesiące, żeby opowiedział o swoich tajemnicach. Nowy York nie zdradza swoich sekretów. Przynajmniej nie od razu. Skrywa je, aby móc zostać tu na zawsze i szukać ich po kres swoich dni.

-I, raz dwa trzy, uśmiech! - Timothee zerka na mnie rozbawiony. Częstuję go tak samo dużą dawką śmiechu. Tutejsi paparazzi nie przeszkadzają mi tak bardzo, jak robili to w Los Angeles czy Londynie. Może dlatego bo w tamtych chwilach bardzo przejmowałam się opinią innych i byłam stale zdenerwowana na cały świat. W zasadzie nie do końca wiedziałam kim jestem i na ile mogę sobie pozwolić. Z perspektywy czasu widzę, jak wiele się zmieniło i jak szalenie mam gdzieś to, co myślą o mnie inni.

-Nie sądzisz, że wspaniale byłoby dostawać ekstra kasę za każde publiczne wystąpienie na ulicy? - pyta mnie, podjadający frytki, po które wstąpiliśmy po drodze do naszej ulubionej budki Carl’s Jr.

-Yeah, przyznaję, że jesteśmy tutaj całkiem rozchwytywanym kąskiem.

-Całkiem rozchwytywanym? - patrzy na mnie roześmiały. - Wcześniej kiedy wychodziłem ze znajomymi to nawet zwykli uliczni przechodnie nie byli tym zainteresowani.

-Nie przesadzaj. Wniosłeś o wiele więcej do świata kina i teatru niż mogłoby ci się wydawać. Ale jeśli już jesteś taki skromny i zrzucasz wszystko na mnie, to cóż mogę powiedzieć. Jestem super gwiazdą. - wzruszam ramionami. - Poza tym, wczoraj przeczytałam, że przeprowadziłam się tutaj specjalnie dla ciebie. - kontynuuję. - Wiesz, chyba zaczynam lubić dziennikarzy z The New Yorker Magazine. 

Chalamet prycha na moje słowa.

-Jestem pewny, że oni lubią ciebie o wiele bardziej. Dzięki tobie mają pracę. 

-Prawda, ale poniekąd mają rację. - patrzę na niego, podnosząc kąciki ust. - Bez ciebie pewnie by mnie tu nie było.

Szatyn opatula mnie ramieniem, uśmiechając się szeroko.

-Dobrze więc moja divo. Swoją wdzięczność wyrazisz później. Teraz czas uczcić dwudziestopięciolecie twojej gwiazdorskiej egzystencji. 

The Dubliner NYC to miejsce, do którego nie zdążyłam jeszcze zajrzeć, dlatego cieszę się, że dzisiaj mam na to szansę. Jest to któryś z kolei irlandzki bar, z jakim się tutaj spotykam. Wydaję mi się, że nowojorczycy uwielbiają Irlandię i chyba dlatego też tak hucznie celebrują Dzień Św. Patryka. Wbrew pozorom nie ma tutaj zbyt dużo zielonych barw tak jak w większości tego typu barów, w których miałam zwyczaj bywać. Zamiast tego, ściany oraz kanapy zdobi winno czerwony kolor. Dodatkiem do całej tej aranżacji jest ciemne drewno, szafy ze szklanymi szybami, w których mieszczą się rożnego rodzaje alkohole oraz wiszące na ścianach telewizory. To miejsce przypomina mi o Niall’u więc uśmiecham się na samą myśl. Jestem pewna, że bardzo by mu się tu podobało.

-Hej, hej, hej! - dochodzimy do jednej z lóż, w której siedzą znajomi Timothee. - Przywitajcie się. To jest America… - Chalamet przedstawia mnie, uśmiechając się dumnie do towarzystwa. - Florence już znasz. - przytulam się z blondynką, którą poznałam tydzień temu, również na zorganizowanym przez Timothee spotkaniu. Byliśmy na kręglach, kiedy z uwagą wsłuchiwałam się w ich rozmowy nad pracą przy wspólnym filmie. Głodna wiedzy pochłaniałam wszystko jak się da, ponieważ od zawsze fascynował mnie świat kina i ciężka praca, jaką trzeba w to włożyć. - A to jest Kathrine i Jordan.

-Hej! - przytulam się również z pozostałą dwójką, w pełni gotowa na nowe znajomości. Naprawdę kocham poznawać nowych ludzi i jestem wdzięczna Timothee za to, że tak łatwo i przyjemnie wdraża mnie w swoje towarzystwo.

-Damn girl, you look smokin! - odzywa się Jordan, całując mnie w oba policzki.

-Dzięki! Mam nadzieję, że nie wystroiłam się za bardzo. - odpowiadam, choć moja podświadomość podpowiada mi coś innego.

Otóż, mój ambitny plan ubioru luźnego, pospolitego stroju na wieczorne wyjście szybko przestał się liczyć w mojej wyobraźni. Perspektywa moich urodzin zmusiła mnie do wyboru nieco bardziej świątecznego stroju, dlatego stwierdzam, że postawa divy wciąż nie ma zamiaru mnie opuścić. Ani przynajmniej zniknąć choć na chwilę. 

-Oh, miałaś prawo! Wszystkiego najlepszego! - krzyczy znów Jordan i przez chwilę wszystko dzieję się bardzo szybko. Do nasze stolika przynoszą właśnie wielkiego szampana  w kubełku pełnym lodu oraz gigantyczny tort, którego podejrzewam wystarczy dla każdego dzisiejszego gościa w owym barze. Patrzę na Timothee wielkimi oczami, obiecując mu, że uduszę go później, kiedy nikt nie będzie widział i nie będzie szans, żeby posądzili mnie o morderstwo.

-Oh, guys! Jestem zaskoczona. Dziękuję wam. Mimo, że nie znamy się w ogóle albo dosłownie chwilę, to bardzo miłe z waszej strony. - uśmiecham się szeroko, przyjmując kieliszek szampana od Florence, która aktualnie robi za barmankę. - Mam nadzieję, że nie psuję wam wieczoru.

-Żartujesz? - odzywa się tym razem Kathrine. - Jeśli nadarzy się jakakolwiek okazja do świętowania to Bóg nam świadkiem, we’re in!

Śmieję się, podczas gdy wznosimy toast.

Jestem pewna, że to będą całkiem miłe urodziny.

-Ja chyba pierwszy raz widziałam cię w tym filmie, gdzie zakochujesz się w swojej nauczycielce!

-Naprawdę jest taki film?

-Tak! Pamiętam go. To był trochę smutny film.

-Byłeś strasznie chudy.

-On wciąż jest chudy.

-Nie no, przyznaj, że trochę zmężniał.

-No, może odrobinę. Przybyło mu trochę centymetrów tu i tam.

-Ale ta słodka twarz nigdy się nie zmieni.

-Jesteście niemożliwi. 

Rozmów jest mnóstwo i tak samo dużo śmiechów. Jestem pewna, że obsmarowaliśmy już dosłownie każdego, kto siedzi przy tym stoliku. Mnie również się dostało. Chyba najbardziej za piosenkę The Fame - Wear me. Czemu wcale się nie dziwię. Był to jeden z naszych początkowych singli, który był/jest nad wyraz obciachowy. Nie chcę pamiętać, że miałam w to jakikolwiek wkład. Ale przynajmniej wtedy było zabawnie. I zdecydowanie nam się to podobało.

No i oczywiście nie obyłoby się bez tematu Harry’ego Styles’a i tego, że oszukaliśmy cały świat. Pomimo, że musiałam im uświadomić, iż wiele plotek nie jest prawdą, to świetnie się przy tym bawiłam. Miałam wrażenie, że jest to towarzystwo, któremu mogę powiedzieć prawdę. I pomimo pytań w stylu: jaki w łóżku jest Harry Styles, czy ma wielkiego penisa i czy plotki o tym, że jest gejem mogą być choć w trzydziestu procentach prawdziwe, czułam się dobrze mówiąc o mojej przeszłości. Może dlatego bo w końcu zaczęłam być z niej dumna. Może nie ze wszystkich sfer, ale na pewno z większości. Ale kiedy teraz patrzę na Timothee, który z żenującym uśmiechem kręci głową wiem, że on ma jeszcze gorzej.

-A Call me by your name?

-OMG. To był film, przy którym płakałem jak dziecko, poważnie. Nie żartuję. - komentuje Jordan. - Gdybym w tamtym momencie nie był po moim coming oucie, zdecydowanie zrobiłbym to po obejrzeniu tego klasyka. 

-A czy przypadkiem nie mówiłeś, że ty nigdy nie miałeś coming outu bo twoi rodzice wiedzieli o twojej orientacji niemalże od dziecka? - pyta Florence, patrząc na niego spod byka.

-No tak. Generalnie właśnie dlatego nie miałem szansy na coming out po filmie. Da?!

Śmieję się, słuchając ich wymiany zdań. Już dawno temu zrobiło się naprawdę zabawnie.

-Zgubiłam się. - blondynka podnosi dłonie w geście poddania

-Hej! Wybaczcie za spóźnienie! Próby się nieco przedłużyły. - słyszę za plecami męski głos, i już po chwili moim oczom ukazuje się przystojny szatyn, z podstawionymi włosami i niewyobrażalnie szerokim uśmiechem. Wita się ze wszystkimi ochoczo, wliczając w to także i mnie.

-Oh, nowa twarz! Hej. Jestem Jonathan. - podaje mi rękę, a po chwili zbliża się i elegancko muska mój policzek.

-Hej. Wiem kim jesteś. Ja jestem America.

-Tak, ja też wiem kim jesteś. - odpowiada, po czym siada na rogu loży na przeciwko mnie. 

-Oh, uwielbiam te nasze gwiazdorskie zapoznania. Wszyscy się niby skądś znają ale tak naprawdę nie znają się w ogóle. - odzywa się Jordan, wyłudzając tym samym nasze rozbawienie.

-Szczera prawda. - przyznaję.

-Więc skąd znasz Jonathan’a, Ami? Bo to, że on zna ciebie jest pewne. - pyta Florence.

-No cóż, jak każda nastolatka kochałam Glee. W zasadzie stąd wzięła się moja ochota na śpiewanie w jakby to powiedzieć… Mniej kameralnym gronie. - odpowiadam zgodnie z prawdą.

-Czyli najprościej mówiąc, prysznic przestał być jedynym akcesorium, które cię słuchało. - wyjaśnia za mnie Jordan.

-Dokładnie. - śmieję się. 

-Czyli można powiedzieć, że jestem jedną z niewielu osób, którym możesz podziękować za wszystkie miliony na swoim koncie. - Jonathan uśmiecha się do mnie szeroko, biorąc łyk ciemnego piwa.

-Ja też pamiętam Glee. Epicki serial. - wtrąca się Jordan.

-Dość surrealistyczny, ale pozytywny. - kontynuuje Florence.

-Fajnie, że przyszedłeś Jonathan. Teraz czas, żeby pośmiać się z ciebie. - Timothee przybija szatynowi piątkę.

-Na miłość boską, wszyscy oglądali Glee! To była eucharystia dla wszystkich przyszłych i niedoszłych talentów.

-Ty zaliczasz się do tych niedoszłych, Jordan. 

-Może… To porozmawiajmy o naszych serialowych crush’ah.

-O nie… - Jonathan wywraca oczami, a Timothee mu wtóruje.

-Mi chyba się najbardziej podobał ten koleś na wózku. - odzywa się Florence.

-Wow. - podkreśla z uznaniem Groff.

-Miał coś w sobie.

-Yeah, był słodki, ale największym przystojniakiem był zdecydowanie Blaine. - mówi Jordan, zawzięcie się przy tym wachlując.

-Prawda! - wtrąca się Kathrine. -Mnie też podobał się Blaine.

-Przyznaję, Blaine był słodki… - odzywam się. - Ale moim crush’em od zawsze był Jessie St. James. - wzruszam ramionami, spoglądając rozbawiona na Jonathan’a.

-A niech mnie. - patrzy na mnie zadowolony.

-O, nie! Teraz mu dałaś powód do zwiększenia swojego ego, które na tę chwilę i tak jest dość wybujałe. - Jordan zerka na Jonathan’a, dając mu kuksańca w bok.

-Nie prawda! - szatyn robi oburzoną minę, wciąż się przy tym uśmiechając.

-Ja myślę, że Jonathan był crush’em wielu dziewczyn po zagraniu w Glee. - komentuje tym razem Florence.

-Yep. - zgadzam się. - A później wiele serc zostało złamanych. 

Wszyscy patrzą na siebie nieco zdziwieni.

-Dlaczego? - Jonathan obdarowuje mnie podejrzliwym spojrzeniem, a kąciki jego ust ponownie unoszą się lekko w górę.

-No… - odzywam się. - Bo jesteś… gejem? 

Niektórzy zaciskają wargi, niektórzy się uśmiechają, a niektórzy - tak jak Jordan, totalnie wybuchają śmiechem.

-Oh, girl. - zaczyna. - Gdyby ten gość był gejem, już dawno poczęstowałbym go swoją kiełbaską.

-Stary, jesteś obrzydliwy. - Jonathan spoziera na niego z lekkim niesmakiem, lecz wciąż się przy tym śmiejąc.

-It is what it is…

-Ale wtopa, przepraszam. To było bezmyślne. - tłumaczę się, nieco zawstydzona.

-Nic się nie stało. Zwłaszcza, że faktycznie były takie pogłoski. - odpowiada Jonathan, przez ułamek sekundy kładąc swoją dłoń na mojej dłoni.

-No właśnie Jonathan, powiesz nam dlaczego były takie pogłoski? America pewnie nie śledziła już twojej kariery zawodowej po tym jak sama została o wiele większą gwiazdą niż ty. - odzywa się Timothee, na co chichoczę.

-Dlaczego znowu na mnie siadacie! Damn, every time!

-Bo jesteś naszym ulubieńcem! - Florence chwyta jego podbródek, uroczo nim potrząsając.

-Grałem w gejowskim serialu to prawda, i nie wstydzę się tego! Nie przeszkadzają mi inne orientacje. 

-Szanuję to! - Kathrine unosi kieliszek szampana.

-No i fakt, że nie byłeś widziany z żadnymi kobietami od jakiś… Pomyślmy. Dziesięciu lat? 

-Widocznie nie jestem na tyle ciekawą i rozchwytywaną postacią, żeby media rozpisywały się o moim statusie. 

-Ważne, że Broadway cię kocha! - odzywa się Timothee.

-Poza tym, zawsze to lepsza niespodzianka dla kobiety, kiedy okazuje się, że jej crush, który miał być gejem okazuje się jednak hetero niż na odwrót, prawda?

-Cóż mogę powiedzieć? Jestem pozytywnie zaskoczona. 

-W takim razie wypijmy jeszcze raz za dzisiejsze urodziny Ami… - Jordan wygładza przemowę, a Jonathan patrzy na mnie zdziwiony, a ja zatrzymuje go jedynie skinieniem ręki. - Oraz wszystkie plotki, które okazały się nieprawdą.

-Cheers!

-Jonathan! Skoro już tu zagościłeś to czas zapłacić za nasz zakład. - odzywa się Florence. - Scena czeka.

Groff wzdycha, kręcąc głową.

-Jak zwykle w najlepszym momencie.

-Kocham karaoke!

-Go, go Jonathan!

-Będzie śpiewał? - pytam cichutko Timothee, kiedy szatyn jest już w drodze na małą scenę, która znajduje się w przedniej części pomieszczenia.

-Yep. Często to robi. Wszyscy go za to tutaj uwielbiają.

-Nie wątpię. - mówię podekscytowana. - Hej. Dziękuję ci za to co dla mnie zrobiłeś. Co prawda, nie do końca spełniłeś moje pierwsze życzenie ale…

-Szampan, tort i niezbyt zdrowe umysłowo towarzystwo ci to wynagrodziły?

-Zdecydowanie tak. - kiwam głową, całując go w policzek. Po chwili znów jednak odwracam się w stronę sceny, bo niewątpliwie jestem nieprzygotowana na to, co zaraz ma nadejść.

-Dobry wieczór wszystkim! Dzisiaj wcielę się trochę w rolę rockmana i zaśpiewam jedną z moich ulubionych piosenek, legendarnego AC/DC. Ostrzegam, może być mocno. I głośno.

Music on

Livin' easy, lovin’ free

Season ticket on a one way ride

Askin' nothin’, leave me be

Takin' everythin' in my stride

Don't need reason, don’t need rhyme

Ain't nothin' I'd rather do

Goin' down, party time

My friends are gonna be there, too, ehh

I'm on the highway to hell

On the highway to hell

Highway to hell

I'm on the highway to hell

No stop signs, speed limit

Nobody's gonna slow me down

Like a wheel, gonna spin it

Nobody's gonna mess me around

Hey, Satan, payin’ my dues

Playin' in a rocking band

Hey, momma, look at me

I'm on my way to the Promised Land

Wow

-Jest perfekcyjny! - uśmiecham się z zachwytu.

I'm on the highway to hell

Highway to hell

I'm on the highway to hell

Highway to hell

Mmm, don't stop me

Ehh, ehh, oww

I'm on the highway to hell

On the highway to hell

I'm on the highway to Hell

On the highway to

Hell

Highway to hell (I'm on the highway to hell)

Highway to hell (highway to hell)

Highway to hell (momma, I'm on the)

Highway to hell

And I'm goin' down

All the way, wowwww

I'm on the highway to hell

-Dziękuję wszystkim i bawcie się dobrze!

Jonathan dostaje mnóstwo braw i wcale się temu nie dziwię. Był naprawdę znakomity i szczerze powiedziawszy dawno nie miałam gęsiej skórki na dźwięk czyjegoś głosu. Zwłaszcza w wykonaniu piosenki AC/DC.

-That’s my man! - krzyczy Jordan, klapiąc Groff’a po ramieniu.

-Podnieciłam się i totalnie nie żartuję! - odzywa się Florence, na co chichoczę. Postanawiam jednak nie zgadzać się z nią na głos, pomimo, że czuję dokładnie to samo.

-To byłoby naprawdę niesamowite. - mówię, chociaż jestem pewna, że Jonathan doskonale o tym wie.

-To teraz czas na Ami! - wtrąca Timothee, na co kręcę głową.

-O nie, nie ma mowy, że wyjdę po tym wykonaniu. 

-Nawet nie żartuj, musisz to zrobić. - wtrąca się Florence.

-Nie wyobrażam sobie, żeby było inaczej. - Jonathan patrzy na mnie, jeszcze bardziej zachęcając do tego kroku.

-Dobrze. - wzdycham. - W razie gdyby mnie wygwizdali, Jordan - łap za szampana i spływamy.

-Jasne!

Idę na scenę i nie mam pojęcia dlaczego się denerwuję. Ostatnio śpiewałam w Nowym Yorku na stadionie dla trzydziestu tysięcy ludzi. Szkoda, że śpiewanie dla mniejszej ilości osób jest zdecydowanie bardziej stresujące. I tak, wiem, że to głupie, ale jakoś nie potrafię tego wytłumaczyć. DJ daje mi listę z podkładami muzycznymi, a ja wybieram coś znacznie mniej dzikiego i przebojowego, ale szczerze powiedziawszy nie byłam na to gotowa więc idę za ciosem.

-Cześć. Mam na imię America i ja również zaśpiewam jedną z moich ulubionych piosenek ale tym razem o miłości. It would be great if you joined to listen.

Music on

I can't win, I can't reign,

I will never win this game

Without you, without you.

I am lost, I am vain,

I will never be the same

Without you, without you.

I won't run, I won't fly,

I will never make it by

Without you, without you.

I can't rest, I can't fight,

All I need is you and I,

Without you, without... You!

Oh oh oh

You you you

Without

You you you

Without you...

Can't erase, so I'll take blame

But I can't accept that we're estranged,

Without you, without you.

I can't quit now, this can't be right,

I can't take one more sleepless night

Without you, without you.

I won't soar, I won't climb,

If you're not here I'm paralyzed,

Without you, without you.

I can't look, I'm so blind

Lost my heart, I lost my mind,

Without you, without... You!

Oh oh oh

You you you

Without

You you you

Without you...

I am lost, I am vain,

I will never be the same

Without you, without you, without you..

Słyszę oklaski. Nie jest to echo oklasków jak na stadionie przy ilości trzydziestu tysięcy ludzi, ale ku mojemu zdziwieniu jest tak samo wspaniałe i wzruszające. Może dlatego, że dokładnie widzę twarze tych, od których te oklaski dostaję. Wszystkie te uśmiechnięte twarze pokazują, że naprawdę im się podobało. I taki właśnie był mój cel.

-Czy mogę poprosić o wersję na Spotify? - odzywa się Katharine, kiedy wracam do stolika.

-To było piękne. - Jordan podaje mi rękę przez długość stolika. - Pewnego dnia zaśpiewasz to na moim weselu, proszę!

Chichoczę.

-Masz to jak w banku.

Czas znów mija nam na długich rozmowach, wielu plotkach, śmiechu, opowieściach i wyznaniach. I z każdej minuty na minuty czuję się coraz bardziej swobodnie. Muszę przyznać, że ekipa Timothee dobrała się wręcz doskonale i widać, że każdy z nich się wzajemnie dopełnia. I choć z początku czułam się jak obcy, który wparował bez pytania na ich terytorium, to stopniowo czuję, że ja również się jakoś wpasowuję.

-Jestem pewny, że wiele osób biłoby się o ciebie na Broadway’u. - Jonathan dosiada się do mnie, a jego wzrok wciąż pozostaje niebywale hipnotyzujący. Nie wiem dlaczego, ale kiedy tak obserwuję go od tych kilku godzin, mam wrażenie, że flirtuje z każdym swoim rozmówcą. Nie wiem czy taki ma sposób bycia czy robi to specjalnie, ale nie skłamię, jeśli powiem, że jest w tym absolutnie czarujący.

-Dziękuję. Ale to chyba nie scena dla mnie. 

-Skąd to przekonanie?

-Chyba nie potrafiłabym się wcielać w tak różne postacie. W mojej karierze miałam kilka sytuacji, gdzie nie mogłam być sobą i to przychodziło mi z naprawdę wielką trudnością.

-Czasem każdy z nas musi na chwilę przestać być sobą. 

-Często to robisz? - pytam.

-Co? 

-Przestajesz być sobą. 

Mija chwila, zanim odpowiada. Uśmiecha się do mnie, lekko nachylając ku mojej twarzy.

-Tylko wtedy, kiedy gram geja. 

Śmieję się.

-No jasne.

-Podobał mi się twój dzisiejszy występ. Uważam, że byłoby świetnie kiedyś razem coś zaśpiewać.

-Tak. Masz rację. To byłoby świetne.

***